پی افکندم از نظم کاخی بلند **** که از باد و باران نیابد گزند

 

به نام خداوند جان و خرد   کزین برتر اندیشه برنگذرد

خداوند نام و خداوند جای  خداوند روزی ده رهنمای

خداوند کیوان و گردان سپه   فروزنده ماه و ناهید و مهر

ز نام و نشان و گمان برترست   نگارندهٔ بر شده پیکرست

به بینندگان آفریننده را   نبینی مرنجان دو بیننده را

نیابد بدو نیز اندیشه راه   که او برتر از نام و از جایگاه

سخن هر چه زین گوهران بگذرد   نیابد بدو راه جان و خرد

خرد گر سخن برگزیند همی   همان را گزیند که بیند همی

ستودن نداند کس او را چو هست   میان بندگی را ببایدت بست

خرد را و جان را همی سنجد اوی  در اندیشهٔ سخته کی گنجد اوی

بدین آلت رای و جان و زبان    ستود آفریننده را کی توان

به هستیش باید که خستو شوی   ز گفتار بی‌کار یکسو شوی

پرستنده باشی و جوینده راه   به ژرفی به فرمانش کردن نگاه

توانا بود هر که دانا بود   ز دانش دل پیر برنا بود

از این پرده برتر سخن‌گاه نیست  ز هستی مر اندیشه را راه نیست